strange

Upragniona przerwa w pracy, w sam raz na herbatkę (nienawidzę kawy, może po prostu przez to, że każdy "patriotyczny amerykanin" w każdym "patriotycznym amerykańskim" filmie (od których roi się wszędzie) idzie do "patriotycznej amerykańskiej" kawiarki, umieszczonej na "patriotycznej amerykańskiej" ulicy i zamawia "patriotyczną amerykańską" kawę zwaną potocznie "czarną lurą", a może po prostu dlatego, że mi nie smakuje). Mnóstwo roboty w papierach, a nic nowego się nie dzieje, oprócz tego, że właśnie teraz wylałem herbatę na jakieś sprawozdanie. I tak nie było najlepsze, a teraz po prostu zaginęło (jedyne uroki tej pracy).

Oczywiście - jak co rano - Magda szła do sklepu po chleb i - jak co rano - się spotkaliśmy. Ciekawe czy wie chociaż jak wyglądam, czy nawet nie zwraca na mnie uwagi.

Naprzeciw mnie siedzi Beata, moja dawna "dziewczyna" (jeden wieczór, mnóstwo alkoholu, następnego dnia rano popatrzyła na mnie, powiedziała lekko kacowate "cześć" i się uśmiechnęła, jedyne słowa jakie słyszę od tamtego czasu to właśnie "cześć" i nic więcej - nigdy, żadnej aluzji, żadnej propozycji - nic). Tak jak w nawiasie wyglądała większość moich blizszych znajomości z dziewczynami ("a jednak miałam rację, szowinistyczna świnia, myśląca o sexie" - prawda, że to teraz kołuje się w Twojej głowie?).

Pora wrócić do tej pracy i trzeba zniszczyć to sprawozdanie ("zaginęło" przecież). Dopijając ostatnie łyczki herbaty, myślę o powrocie do domu i tym, że znowu spotkam Magdę.

Prześladuje mnie Ona. Dzisiaj dowiedziałem się jak ma na imię - Magda. Mieszka w bloku naprzeciw. Samotna, jak każdy na tym świecie. Zapewne teraz chcielibyście znać odpowiedź na pytanie: skąd znam Jej imię? (To pytanie teraz nie jest dla was najważniejsze, ale zwykła ludzka ciekawość...). Odpowiedź jest prozaiczna. Odbywając cowieczorny rytuał biegania w stronę łąk (zwanego, bardziej po polsku, "joggingiem") usłyszałem jak ktoś Ją woła. Omal na Nią nie wpadłem. Wymamrotane "przepraszam" i dalej biegnę, biegnę, żeby zapomnieć o Niej.

To dziwne, ale kiedy się biegnie nagle świat nam ucieka, wszystko mija, problemy, ludzie, praca, nawet wieczór z teleogłupiaczem i czipsami, w samotności, kiedy nikogo nie ma w pobliżu, ani nie można sobie urządzić małej imprezy. Wszystko. Dzisiaj było inaczej, cały mój bieg był wręcz przesiąknięty myślami i ciekawością co do Magdy. Jest tyle pytań... po co je zadawać skoro i tak nie poznam odpowiedzi? To tylko sąsiadka.

Zresztą, moje związki z dziewczynami nie były zbyt udane... nie były WCALE udane, o ile jakieś głębsze były. (Teraz wszystkie Panie to czytające pomyślały sobie: "kolejna szowinistyczna świnia, myśląca tylko o seksie i tym jak wykorzystać nas, kobiety") Może te Panie z nawiasu mają rację. Sam już nie wiem.

Wróciłem z "joggingu", zimny prysznic, kapcie i wieczór w foteliku. Włączyłem teleogłupiacza. Jutro kolejny dzień pracy.

Czy zastanawialiście się kiedyś siedząc z gazetą w ręku patrząc w teleogłupiadło i popijając ciepłą herbatkę z cytrynką nad tym ile w życiu zrobiliście? Co odkryliście? Na ile umiecie żyć? Na ile umiecie kochać?

Patrząc na to teraz, po - bądź co bądź - paru latach siedzenia w tym fotelu (z małymi przerwami na naukę, pracę i inne elementy ruchu zwane popularnie "życiem") myślę, że chyba nic ważnego w moim życiu się nie pojawiło, nic a nic. A może to tylko złudzenie? Może ostatni moment wydaje się najważniejszy? Matrix...

Siedząc w tym sprytnie usytuowanym fotelu (akurat jest skierowany na okno, mogę jak stare dziadki siedzieć i patrzeć co robią sąsiedzi - wierzcie mi, nie uwierzylibyście do czego ONI są zdolni) patrzę sobie na ludzi. Właśnie teraz dwóch nastolatków liże się na środku ulicy. No niezbyt przyjemny widok, dla kogoś kto jadł przed chwilą obiad, ale pomińmy to. W pewnym momencie zauważam dziewczynę. Może nie jest zbyt urodziwa, ale coś mnie do Niej przyciąga i to już nie pierwszy raz!

Odwracam się w moim foteliku (kolejna "sprytność" współczesnej techniki, można się odwrócić) i dopijając herbatkę dalej patrzę w teleogłupiadło.